top of page
Geconstrueerde geografieën:
DROOMARCHITECTUUR
Bryan Emanuel en Christos Ganos
Architectuur: Robert van Embricqs
"Wat is schoonheid? Zeker niets dat kan worden berekend of gemeten. Het is altijd iets onmeegbaars, iets dat tussen de dingen ligt." - Mies van der Rohe
Spreekt een architect over schoonheid? Vanaf het begin, stukjes bewustzijn, namen filosofen het westerse toneel om te vliegen in het gezicht van de esthetiek, en legden de realiteit uit in termen van materie. Materie werd logisch door zijn functionaliteit. Wat waar is, leefde in het huis van wat het best wordt gebruikt. De mooie organisatie van de filosofie, een Alexander de Grote, blij en opgeblazen, blokkeerde de zon. Traditionele filosofie is niet vriendelijk geweest voor kunst. Plato zelf wantrouwde de inspirerende aard van de dichter omdat hun product, binnengeblazen uit een onduidelijk land, niet werd beperkt door absoluut begrip. Het is gezegd - filosofie sinds Plato is slechts een reeks voetnoten geweest. De tirannie van functionaliteit heeft nooit stoom verloren. Wat een gal dan van kunstconstructie om, zoals Oscar Wilde zegt, nutteloos te zijn. Om te bedenken wat het ook is dat daartussen ligt. De kunst van de surrealist vertrouwde precies op de droomervaring, waar individueel een verhaal binnen waait uit een onduidelijk land. Een vormende ervaring vond plaats voor Salvador Dali tijdens het drijven op een boot. Terwijl hij afdreef, observeerde hij op elk moment verandering in het gelaat van een verre rotsformatie. Hij zag het ene object - zijn alteriteit. Zijn, als esthetisch, was dynamisch. De beweging van het oog en de complexiteit van het object is een Heraclitaan vuur, dat voortdurend het niet-wezen verslindt. Waar een afwezigheid is, daar vult onze droom zich in. Wat waar is, is een architectonisch wonder, op de wending van het onbekende.
In Dream Architecture wordt de geografische ruimte gemanipuleerd en verbouwd volgens individuele behoeften. Het is een operationele transformatie van verbeelding in realiteit en een synesthetische hercodering naar ervaring. Landschappen doen niet meer denken aan het virtuele duplicaat dat in parallelle realiteiten wordt aangetroffen, maar worden eerder getransformeerd in tactische relaties: oneirisch materiaal van korpelijke betrokkenheid. De ondoordringbare neurale/viscerale dubbele verweven in een proces van recursieve intermediaire stadia, het kristalliseert ergens tussenin. Daar ontstaat een nieuwe topologie waar architectuur de grens van monetaire winst overschrijdt en terugkeert naar het heiligdom van libidinale energie, in onze bewoordingen - het corticale levensinstinct. Onmogelijkheden worden niet langer gedicteerd door constructiebeperkingen, maar door de grenzen van multidimensionale weergave.
Droomarchitectuur is speels en grillig; het werkt samen met surrealisme, maar wordt niet beperkt door zijn karakter. Het biedt veelvoud over het echte/surrealistische dubbel, geen uitbreiding of transformatie, maar extra elementen van getranscribeerde variabiliteit in een spel van omgekeerde geomancy. In de woorden van Ezra is pond behoorlijk misplaatst te midden van weerstand tegen huidige exacerbaties Dream Architecture levert een pantser op tegen totale consternatie.
Als hersenevolutie wordt vertaald naar remmende controle, overtredt droomarchitectuur, gaat het verder en draait het om ontremming. Ontdaan van het verstikkende idee van overblijfsele fysieke noodzaak en prestatie-optimalisatie, wordt het supererrogatief, maar ook ecliptisch. Droomarchitectuur converteert het unieke maskeren van creatieve dwang; het is niet gebaseerd op passie, wat in het uiterste leidt tot boosaardigheid en rampspoed, maar het is het tegenovergestelde daarvan. Het is niet beperkt tot de noodzaak van eigendom, maar gaat eerder over het wissen van grenzen. Het vat ondergedompelde indrukken samen - meer dan alleen een equivalent van neurosen die boven water komen in een razernij van ongelovige constructies.Als hersenevolutie wordt vertaald naar remmende controle, overtredt droomarchitectuur, gaat het verder en draait het om ontremming. Ontdain van het verstikkende idee van overblijfsele fysieke noodzaak en prestatie-optimalisatie, wordt het supererorogatief, maar ook ecliptisch. Droomarchitectuur converteert het unieke maskers van creatieve dwang; het is niet gebaseerd op passie, wat in het uiterste leidt tot boosheid en rampspoed, maar het is het tegenovergestelde daarvan. Het is niet beperkt tot de noodzaak van eigendom, maar gaat eerder over het wissen van grenzen. Het vat ondergedompelde indrukken samen - meer dan alleen een equivalent van neurosen die opduiken in een razernij van ongelovige constructies.
PROJECTS
bottom of page