Geconstrueerde geografieën: droomarchitectuur

"Wat is schoonheid? Zeker niets dat kan worden berekend of gemeten. Het is altijd iets onmeegbaars, iets dat tussen de dingen ligt." - Mies van der Rohe

Spreekt een architect over schoonheid? Wat waar is, leefde in het huis van wat het best wordt gebruikt.

De mooie organisatie van de filosofie, een Alexander de Grote, blij en opgeblazen, blokkeerde de zon. Traditionele filosofie is niet vriendelijk geweest voor kunst. Plato zelf wantrouwde de inspirerende aard van de dichter omdat hun product, binnengeblazen uit een onduidelijk land, niet werd beperkt door absoluut begrip. Er is gezegd - filosofie sinds Plato is slechts een reeks voetnoten. Amen.

De tirannie van functionaliteit heeft nooit stoom verloren. Wat een gal dan van kunstconstructie om, zoals Oscar Wilde zegt, nutteloos te zijn. Om te bedenken wat het ook is dat daartussen ligt. De kunst van de surrealist vertrouwde precies op de droomervaring, waar individueel een verhaal binnen waait uit een onduidelijk land. Een vormende ervaring vond plaats voor Salvador Dali tijdens het drijven op een boot. Terwijl hij afdreef, observeerde hij op elk moment verandering in het gelaat van een verre rotsformatie. Hij zag het ene object - zijn alteriteit. Zijn, als esthetisch, was dynamisch. De beweging van het oog en de complexiteit van het object zijn een Heraclitean vuur, dat voortdurend niet-zijn verslindt.

Waar een afwezigheid is, daar vult onze droom zich in. Wat waar is, is architectonisch wonder, op de wending van het onbekende.

In Dream Architecture wordt de geografische ruimte gemanipuleerd en verbouwd volgens individuele behoeften. Het is een operationele transformatie van verbeelding in realiteit en een synesthetische hercodering naar ervaring. Landschappen doen niet langer denken aan het virtuele duplicaat dat in parallelle realiteiten wordt aangetroffen, maar worden eerder getransformeerd in tactische relaties: oneirisch materiaal van lichamelijke betrokkenheid.

De ondoordringbare neurale/viscerale dubbele verweven in een proces van recursieve intermediaire stadia, het kristalliseert ergens tussenin. Daar ontstaat een nieuwe topologie waar architectuur de grens van monetaire winst overschrijdt en terugkeert naar het heiligdom van libidinale energie, in onze bewoordingen - het corticale levensinstinct.

Onmogelijkheden worden niet langer gedicteerd door constructiebeperkingen, maar door de grenzen van multidimensionale weergave. Ontdaan van het verstikkende idee van overblijfsele fysieke noodzaak en prestatie-optimalisatie, wordt het supererrogatief, maar ook ecliptisch. Het is niet beperkt tot de behoefte aan eigendom, maar gaat eerder over het wissen van grenzen. Het vat ondergedompelde indrukken samen - meer dan alleen een equivalent van neurosen die opduiken in een razernij van ongelovige constructies.

Droomarchitectuur is speels en grillig; het werkt samen met surrealisme, maar wordt niet beperkt door zijn karakter. Het biedt veelvoud over het echte/surrealistische dubbel, geen uitbreiding of transformatie, maar extra elementen van getranscribeerde variabiliteit in een spel van omgekeerde geomancy. In de woorden van Ezra pond nogal misplaatst te midden van weerstand tegen huidige exacerbaties Dream Architecture levert een pantser op tegen totale consternatie.

Bryan Emanuel en Christos Ganos

Architectuur: Robert van Embricqs